De muren KUNNEN praten........

Ze zeggen wel eens "als de muren konden praten......".

Nou, in Parijs is dit werkelijk zo. De muren van het hotel van de Koopies kunnen echt praten, en niet zo zachtjes ook. Het lijkt er op dat er bij de bouw van dit hotel een klein budgetprobleem was. Dit is niks bijzonders bij de bouw van hotels en wordt veelal opgelost door een iets goedkoper behangetje op de muur te plakken. In het hotel van de Koopies hebben ze het anders opgelost. In plaats van een goedkoper behang hebben ze hier de muren weggelaten en het behang rechtop gezet. Bijkomend voordeel hierbij was ook dat de kamers aan alle zijden 5 cm groter werd en dat maakte het dan weer mogelijk om een bed van 1,9 meter lang te kunnen plaatsen.
Een kleine bijkomstigheid van muren van behang is dat de geluidisolerende werking van deze muren niet helemaal voldoet aan het bouwbesluit. Alhoewel het Franse bouwbesluit mogelijk andere eisen stelt. 

Na het copieus ontbijt van een croissant met jam en boter van 14 euro pp in het papieren hotel te hebben overgeslagen liepen de Koopies naar de hoek van de straat waar ze die avond daarvoor een bakker uiterst smakelijke broodjes hadden zien klaarmaken. Een stokbrood gezond, warme chocolade croissants en in de supermarkt gekochte jus d'orange maakte het geheel tot een overheerlijk ontbijt. En waar kun je dat beter opeten als onder de Eiffeltoren!
Het plannetje dat gesmeed was om lekker op een bankje te gaan zitten, de broodjes op te eten met zicht op de Eiffeltoren werd wreed verstoord bij de aanblik van de rij wachtende mensen voor de kassa. De rij mensen die begon in de alom bekende slingerhekjes waar om de zoveel meter een bordje staat "vanaf hier nog 2 uur", was uitgebreid met een rij die 3x rond de Eiffeltoren ging. Even dacht Marit dat die mensen het schoolpleinspelletje "en de boom wordt alsmaar dikker" deden.
Ach, groep 8 hè!
Het viel mee. 1 uurtje later stonden de Koopies in de naar de topfloor zoevende en enorm naar angstzweet riekende lift van de Eiffeltoren. 
'Wat een geweldig moment! ' dacht Richard hardop.

Wist u trouwens dat de parijzenaren aan een hardnekkige vorm van incontinentie lijden? Dit verklaartt dan ook de stevige penetrante urinelucht de door de stad zweeft. Elke plas op straat of in de metrogangen is verdacht bij de Koopies. Niet zo gek natuurlijk want waar komen die plassen op straat en in de metrogangen anders vandaan als het er al in geen week heeft geregend?

Na een bezoek aan de Notre Dame en de vele souvenirs winkeltjes daaromheen was het eindelijk tijd om het slotje dat sas en Marit hadden gekocht op de wereldberoemde Pont de Arte te gaan hangen. Deze brug wordt al jarenlang misbruikt door de vele verliefde stelletjes, pas getrouwden en mensen met andere redenen om een hangslotje aan de reling van de brug te hangen. Deze slotjes koop je natuurlijk voor 9 euro bij een van de vele straatverkopers die op de brug te vinden zijn. Althans, niet als je wat slimmer was als de rest en het slotje ver daarvoor elders hebt gekocht voor 3 euro. Klein detail is dat je dan wel even diezelfde straatverkopers lief moet aankijken om zijn stift te mogen lenen.
Voor sas geen probleem. Zij spreekt immers vloeibaar Frans......

Chartier is een heel beroemd en luidruchtig eethuis in Parijs. Voor een schappelijk bedrag kun je hier de echte Franse keuken leren kennen. Ga je om 19.00 uur heen, sta je 2 uur in de rij. De Koopies waren er om 18.00 uur en konden meteen aanschuiven. De fotokopie van de menukaart was in het, verrassend genoeg, in het Frans. De ober sprak ouderwets geen woord Engels en begon de menukaart uit te leggen door het uit te tekenen op het tafelkleed. Bij poisson tekende hij een vis, bij escargot tekende hij een slak en bij Tete de Veau tekende hij een hoofd van een kalf (of varken, hij kon niet zo goed tekenen) met een pijltje naar de wangen.
Onze alleseter, Sacha, koos voor de wangen ondanks de zeer bedenkelijke blik van de ober. Marit meende iets te herkennen op de kaart: spaghetti bolognese. Dit bleek het ook te zijn. Richard speelde op safe en nam de rumpsteak met poivre.
De ober kwam terug uit de keuken en vroeg nogmaals aan Sacha of ze het ECHT ZEKER wist. Ze wist het zeker! 
Binnen 5 minuten (echt waar) stonden de borden op tafel. Een heerlijke biefstuk, een bord vol goedgevulde spaghetti met gehaktsaus en een bord met........tja?,!
De ober tekende op het tafelkleed waar deze onderdelen ooit aan het eerder door hem getekende onherkenbare wezen hadden gezeten. De wangen waren snel duidelijk en toen de ober zijn tong uitstak en deze aanwees wist Sas genoeg.
Kalfswangen met kalfstong.
Een bord vol met Remia frituurvet in de vorm van een kwal met daartussen een stuk vlees dat daarvoor al ruim een jaar bij een ander in z'n mond had gezeten. 
Gelukkig waren er Franse frietjes..........

Bekaf liepen de Koopies naar hun papieren hotelletje.........